دشمنان حسین

یکی از دوستان اندیشمند ما می‌گوید که دشمنان حسین سه گروه‌اند:

دشمن نخست: کسانی که حسین و یارانش را کشتند. آنان‌ ستمکار بودند، امّا اثرِ ستمشان ناچیز است، زیرا‌که جسم را کشتند و اجساد را پاره‌پاره کردند و چادرها را به آتش کشیدند و اموال را به غارت بردند. آنان چیزهای محدودی را از میان بردند. اگر حسین‌(ع) در سال 61 هجری به شهادت نمی‌رسید، در سال دیگری از دنیا می‌رفت. پس خطرِ اصلی چیست؟ آنان با کشتن حسین‌(ع) چه چیزی را محقق ساختند؟ باید گفت که آنان مرگ حسین(ع) را جاودانه و همیشگی کردند. بنابراین، خطر دشمن اوّل، ظالم اوّل و طغیانگر اوّل، محدود است.

دشمن دوم: کسانی که کوشیدند تا آثار حسین‌(ع) را پاک سازند. بنابراین، نشانه‌های قبرش را از میان بردند و بقعه‌ای را که در آن به خاک سپرده شده بود، به آتش کشیدند و یا مانند بنی‌عباس، حرم امام حسین(ع) را به آب بستند.

اینان مانع عزاداری برای حسین(ع) شدند، چنان‌که در عصر عثمانی این‌گونه بود. دوران تاریکی بود؛ هنگامی که مجلسی بر پا می‌داشتند، مراقبانی می‌گماردند، تا رسیدن عمّال عثمانی را خبر دهند و عزاداران پراکنده شوند. هم‌اینان زیارتِ حسین‌(ع) را منع کردند و برای کسانی که می‌خواستند قبر امام حسین‌(ع) را زیارت کنند، موانع بسیاری به وجود می‌آوردند. اینان گروه دوم از دشمنان حسین‌(ع) هستند، کسانی که می‌خواستند اسم حسین‌(ع) و یاد حسین‌(ع) فراموش شود و آرامگاه حسین و عزاداری بر حسین‌(ع) از میان رود.

خطر این گروه بیش از گروه اوّل است، امّا در اجرای برنامه‌هایشان ناتوان ماندند، چنان‌که این مسئله در تاریخ روشن شد. ما امروز شاهد گسترش زمانی و مکانی عزاداری‌های امام حسین هستیم. امروز، دست‌کم بیش از 100 میلیون نفر در عزاداری‌های امام حسین(ع) شرکت می‌کنند؛ نه تنها در جهان اسلام، بلکه همچنین در آفریقا. جمعۀ گذشته در ایام عاشورا همۀ خطبه‌ها به اسم امام حسین(ع) برگزار شد؛ در همه جا، در اروپا در آمریکا و در هر کشوری که دوستداران حسین(ع) زندگی می‌کنند. امروز 100 میلیون نفر و یا بیشتر مجالس حسینی را برپا می‌کنند. سفر من به گابن با اربعین حسینی مصادف بود و در آنجا سخنرانی مفصلی کردم. در سنگال هم که بودم مجالس مفصلی برپا کردیم. به همین ترتیب، در همۀ کشورها مراسم‌ عزاداری امام حسین(ع) در حال گسترش است. این مراسم، اینجا، در لبنان، در بیروت و در مکان‌های گوناگون، فزونی می‌یابد و پربارتر می‌شود. بنابراین، گروه دوم از دشمنان امام حسین‌(ع)، پر‌خطرتر و ستمکارتر از گروه نخست‌اند، امّا در کارشان ناکام ماندند. خطر اینان از گروه سوم کمتر است.

دشمن سوم: این گروه بر آن بودند تا چهرۀ امام حسین‌(ع) را مخدوش کنند و واقعۀ کربلا را در حد سالگردها و عزاداری‌ها نگه‌ دارند، و آن را در گریه و اندوه و ناله منحصر کنند. ما بر حسین‌(ع) بسیار می‌گرییم، امّا هرگز در گریه متوقف نمی‌شویم. گریۀ ما برای نو کردن اندوه‌‌ها و کینه‌‌ها و میل به انتقام و خشم بر باطل است. این‌ها انگیزۀ ما برای گریه است.

چرا مقتل امام حسین‌(ع) را می‌‌خوانیم؟ ناله‌ها و شیون‌های دلخراش. ماجرا را صحنه به صحنه می‌‌خوانیم تا واقعیت را پیش رو آوریم و خطر