جایگاه و عظمت وی مورد توجه قرار گرفت و مردم به او روی آوردند و ایشان نیز، خواه‌ناخواه، زمانی که خود را در برابر کار انجام‌شده دید، رهبری حوزه را در امر تدریس و سخنرانی و امامت جماعت و امور عامه به عهده گرفت و چنان‌که در طبع ایشان بود، زهد و تواضع را سرلوحه خویش قرار داد.»

سیّد صدرالدین که عمر خویش را در راه رضای حق‌تعالی وقف کرده بود، در حیات خود چندین مؤسسه علمی و دینی و اجتماعی و درمانی تأسیس کرد و، سرانجام، در سال 1953 میلادی (1332 شمسی)، در خانه‌ای محقر دیده از جهان فروبست.

امام موسی صدر درباره زهد و ساده‌زیستی پدر بزرگوار خود به نجیب جمال‌الدین، شاعر و نویسنده، می‌فرماید: «هنگام رحلت پدر 25 سال داشتم. در این مدت، در حالی که در ایران زندگی می‌کردیم، به یاد نمی‌آورم حتی یک قالی ایرانی در خانه پدرم دیده باشم.»[1]

امام صدر در 4 ژوئن 1928 میلادی (14 خرداد 1307 شمسی) در شهر قم پا به عرصه حیات نهاد و در خانواده‌ای متدین و صاحب سابقه‌ای طولانی در جهاد و مبارزه تربیت شد و در محیطی ممتاز از لحاظ علمی پرورش یافت. امام صدر دو برادر بزرگ‌تر از خود به نام‌های سیّد رضا و سیّد علی دارد. همچنین، وی هفت خواهر به نام‌های سیّده صدیقه، سیّده طاهره، سیّده منصوره، سیّده بتول، سیّده زهرا، سیّده فاطمه و سیّده رباب دارد. آیت‌الله سیّد محمدباقر سلطانی طباطبایی و آیت‌الله شهید سیّد محمدباقر صدر از جمله دامادهای آیت‌الله سیّد صدرالدین صدر هستند.

امام صدر دروس ابتدایی را در مدارس حیات و باقریه فراگرفت و مقطع متوسطه را به صورت متفرقه به پایان رسانید.

ایشان که برخی دروس مقدمات علوم حوزوی را نزد پدر و برادرش، سیّد رضا فراگرفته بود، در سال 1943 میلادی (1322 شمسی) به‌طور رسمی فراگیری علوم حوزوی را نیز، آغاز کرد، بی‌آنکه از ادامه دروس مدرسه و تکمیل مقطع دبیرستان بازماند.

اساتید ایشان در مرحله سطح عبارت بودند از: آیت‌الله سیّد محمدباقر سلطانی طباطبایی و شیخ عبدالجواد جبل عاملی و آیت‌الله سیّد محمد محقق داماد. خارج فقه را نیز، در قم نزد پدر بزرگوارش و آیت‌الله سیّد حسین بروجردی و آیت‌الله سیّد محمد داماد و آیت‌الله سیّد محمد حجت فرا گرفت. اساتید ایشان در درس فلسفه نیز، عبارت بودند از: برادرشان، سیّد رضا صدر و علامه سیّد محمدحسین طباطبایی، صاحب تفسیر المیزان.

امام صدر در دوران تحصیل با افرادی چون آیت‌الله سیّد موسی شبیری زنجانی و آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی و آیت‌الله شهید سیّد محمد بهشتی و آیت‌الله سیّد عبدالکریم موسوی اردبیلی هم‌دوره و هم‌مباحثه بود. ایشان در دوران تحصیل حوزوی به ژرف‌نگری و پژوهش‌گری و بحث و دقت نظر شهرت داشت و همواره در جلسات درس، اشکال‌های علمی دقیقی مطرح می‌کرد و برای آن‌ها پاسخ‌های منطقی و قانع‌کننده می‌جست. سرانجام، تا رسیدن به درجه اجتهاد، این مرحله را به پایان برد.

امام صدر یکی از مدرسان برجسته حوزه علمیه